Даўняе, незабыўнае..., Адамчык Вячаслаў, читать полную версию книги

Помогите раскрутить наш сайт, поставьте ссылку у себя в соц. сети:

Даўняе, незабыўнае...

Адамчык Вячаслаў

Быў тут і Васіль. Ён, здаецца, змарнеў за адзін гэты дзень. Ён сох па Зоні, увесь час трымаўся каля яе i нават спаважна прайшоў з ёю лёгкі вальс. Але Зоня старанілася яго i, вылучыўшы трапную хвіліну, уцякла ў купку дзяўчат. Васіль пачырванеў: ім, гэтакім багатым кавалерам, ганьбавала Зоня, да якой ён думае прыйсці ў сваты. Аднак яна падабалася яму. Я заўважыў гэта па яго вачах, па яго хадзе, па яго голасу перад ёю. Ён ішоў на рызыку: Зоня пойдзе за яго—-ён багаты, дзе-ж яна дзенецца. Я, прызнаюся, не ведаў, што рабіць. Я любіў, i першы раз так неспадзявана адбівалі мае шчасце, якім я толькі жыў, аб якім было столькі думак i непакою. А яна? Зоня сарамліва, вінавата глядзела на мяне. Няўжо яна пяшчотна яму засмяецца, прыгорнецца да яго і, сустракаючыся калі-ні-калі, гляне на мяне, як на зусім далёкага, чужога, можа нават з нялюбасцю і агідаю? Няўжо ён прыхіліць да сябе ўсю яе, поўную дзявочасці і хараства? Не, я не ўпушчу сваё шчасце! Ад гэтае думкі ў мяне адлегла на душы, i я нават быў павесялеў. Можа i не павесялеў, але мне зрабілася як-бы лягчэй. На брукаваным сіўтуковым панадворку ўсе спыніліся i на нейкі момант сцішыліся. Чакалі Пятра. А калі ён падыйшоў, трохі накульгваючы і ўсё яшчэ граючы вясёлы марш, дзверы ў хату шырока адчыніліся.

Книга закрыта по требованию правообладателя.

Комментарии: