У гарах дажджы, Мележ Іван, читать полную версию книги

Помогите раскрутить наш сайт, поставьте ссылку у себя в соц. сети:

У гарах дажджы

Мележ Іван

Ён спаткаў Халюту няветліва. Хмурна ўзяў ад яго вінтоўку і рэчы, але ўсхваляваны Халюта не заўважыў гэтага. — Лагер, Мак, затапляе! У крайніх буданах — вада ледзь не да нар. Там жа ніжэй!.. Устаюць — і проста ў ваду — боўць! Дзіва!.. Халюта гаварыў так, нібы радаваўся. «Пустазвон! Знайшоў з чаго смяяцца!» — падумаў Макоўчык, ускідаючы на павозку падмочаныя цюкі сена. — Падбяры папоны! Палічы! Недзе каля лагчыны пачуўся галасок Запары. Яшчэ нявідны, здалёк, памкамузвода крычаў: «Разабраць, асядлаць коней! Ехаць у парк, па гарматы!» На канавязі пачалася мітусня, у якой кожны з артылерыстаў рабіў толькі яму відную ў цемры справу. Чуліся воклічы, пытанні, лаянка. — Дзе сядло?! — пытаўся хтосьці нецярпліва. — Стой! Чаго ты, д'ябал худы, круцішся! — пакрыкваў другі на каня. — Халюта і Макоўчык! — гукнуў Запара. — Канавязь разбіць каля лесу. Над шасэ. — Ёсць, каля лесу, над шасэ! — стрымана прамармытаў Макоўчык. — Авёс і сена не забудзьце! — У апошніх словах яго Макоўчыку пачулася насмешка. Халюта супакоіў памкамузвода: — Не забудзем. Макоўчык, які запрагаў каня, не адказаў. Ён моўчкі ўзлез на фурманку, на мяхі аўса і цюкі сена і, сказаўшы Халюту, каб і той паглядзеў, ці не забылі чаго, каб падабраў усё, шмаргануў лейцамі.

Книга закрыта по требованию правообладателя.